Sporą część swojego życia, także zawodowego poświęcam na uczenie innych życia bez przemocy. Życia, w którym komunikujemy się z empatią i szacunkiem wobec siebie i rozmówcy. Napisałam książkę aby zachęcić Cię do poznania porozumienia bez przemocy. Gdy już czułam swoją sprawczość, widziałam zaufanie do tej pięknej idei … wybuchła wojna. Wojna, która po dwóch latach pandemii, kiedy wszyscy mieliśmy już odetchnąć weszła w nasze życie, rozdarła serca, zburzyła nadzieje na oddech. W tym samym czasie rusza premiera kursu online o empatycznej i asertywnej komunikacji. Takiej, która powinna być naszą codziennością a nie jest i niestety długo nie będzie.

Ja, początkująca żyrafa zwyczajnie się (wybacz) wkurwiłam. Bo co innego czuć gdy ten ruski durak jednym „kliknięciem” wkurwił cały świat. Jak mam przekonać Cię do tego w co nadal wierzę, bo wiem, że działa także w czasie wojny?

Pamiętam z lekcji historii i przygotowania obronnego (tak to były inne czasy, zadawałam maturę z języka rosyjskiego) to co teraz widzę na żywo w mediach. Generałowie ze wskaźnikami przy mapach na bieżąco relacjonują wojnę jak mecz ekstraklasy, a w social mediach przewijają się obrazy śmierci. Czasem mam nawet wrażenie, że to ich 5 minut. Że całe lata czekali teoretycy – stratedzy – badacze by sprawdzić swoje teorie na żywym organizmie. Z przejęciem perorują możliwe strategie. Widzę dreszcze i ekscytacje, rywalizację na scenariusze.

Wracając do szkoły, słuchaliśmy tego znudzeni jak zdartej płyty i w głowie nam się nie mieściło, że kiedykolwiek a już na pewno nie za naszego życia, z taką wiedzą o człowieku i historii wydarzy się znów piekło.

Jak mam przekonać ludzi np na Tik Toku, gdy wolą słuchać mistrzów ciętej, agresywnej riposty i tzw zaorania, bo tylko tak widzą możliwość jestestwa i obrony? Nie zaorasz nie żyjesz! Słyszę – ..masz Agata ten swój naiwny świat bez przemocy! Musimy odpowiadać przemocą na przemoc. Inaczej przegramy…. Taki jest świat, pogódź się z tym.

Chcę na to odpowiedzieć stanowczo. Marshall Rosenberg, doświadczony negocjator wojenny, przewidział możliwość użycia siły mimo, że jest zwolennikiem bezprzemocowych rozwiązań do końca. Nazywamy to użyciem siły w celach opiekuńczych, kiedy używa się siły wyłącznie z zamiarem uchronienia kogoś przed niebezpieczeństwem, a nie po to, żeby go ukarać, obwinić lub potępić:

W świecie ładowanym energetycznie nienawiścią, zachłannością, „mamracjonizmem”, dzieleniem dóbr i ziem, rzeczywiście nie jest łatwo się przebić z teoriami komunikacji bez przemocy.

Co powiesz na to, że twórca tej metody, a w zasadzie stylu życia „przetestował” ją właśnie w strefach zażartych konfliktów zbrojnych m.in w Afryce i na tej podstawie po wieloletnich negocjacjach właśnie udowodnił, że to działa. Coraz więcej osób poznaje tę metodę i stosuje ją jako narzędzie mediacji podczas rozwiązywania konfliktów w Izraelu, Autonomii Palestyńskiej, w Nigerii, Ruandzie, w Sierra Leone.

Ja i moi współpracownicy spędziliśmy niedawno w Belgradzie trzy bardzo intensywne dni szkoląc tamtejszych działaczy pokojowych. Zaraz po przyjeździe zobaczyliśmy w twarzach uczestników szkolenia wyraźną rozpacz, ich kraj był bowiem uwikłany w brutalną wojnę na terytorium Bośni i Chorwacji. Lecz w miarę trwania warsztatu w ich głosach zaczynała się pojawiać nuta śmiechu, gdy zwierzali się nam, jak głęboko są wdzięczni i jak się cieszą, że znaleźli źródło mocy, którego szukali. W ciągu następnych dwóch tygodni podczas warsztatów w Chorwacji, Izraelu i Palestynie wielokrotnie widywaliśmy jak zrozpaczeni mieszkańcy krajów spustoszonych przez wojnę odzyskiwali dzięki nauce PBP animusz i wiarę w siebie

– Marshall Rosenberg

Pomyślisz: trzeba być naiwnym aby w świecie targanym gwałtownymi konfliktami i silnymi napięciami etnicznymi, religijnymi lub politycznymi, gdzie leje się krew mówić o empatii…To nie czas na to.

Czyżby?

Dlaczego wolimy przemocowe rozwiązania mimo, że ich nie popieramy?

1. Boimy się odsłonić tzw. miękkie podbrzusze czyli szczerze powiedzieć co nas rani i smuci. Uznajemy to za słabość.
2. Boimy się ośmieszenia i oceny.
3. Boimy się na chwilę przystanąć i poznać nasze potrzeby. Nie wiemy co zobaczymy.
4. Wygodnie nam żyć w utartych scenariuszach.
5. Boimy się przegranej choć nie do końca rozumiemy czym jest ona jest.

Z czego to wynika?

Z grubsza możemy za to „winić” nasze kody kulturowe i historyczne, niskie poczucie własnej wartości, niski poziom uważności na siebie i innych, lęk przed zmianą. Długo by pisać jeśli chcesz zgłębić temat zapraszam Cię na indywidualne konsultacje.

Co się dzieje gdy nie używamy języka empatii, nie słuchamy intuicji, nie stawiamy granic? 

W wielkim skrócie:

1. Przejmujemy styl komunikacyjny przemocowca/szakala stajemy się oprawcą, także wobec siebie.
2. Na koniec dnia trafiamy na kozetkę psychologa/ psychiatry lub jak się stanie w przypadku P. do  ławy sądowej w Hadze.

A co z tym ruskim durniem? Jak go „pokonać” w duchu empatii? 

Kiedyś gdy uczestniczyłam w konflikcie z pewną agresywną podwładną nastawioną na rozgrywki, przyjaciółka doradziła mi: nie graj w jej grę, bo przegrasz. To nie Twoje zasady, nie twój las. Miała rację. Jest takie powiedzenie: nigdy nie dyskutuj z głupcem. Najpierw sprowadzi cię do swojego poziomu, a potem pokona doświadczeniem.

Zwłaszcza w takich momentach trzeba sobie przypomnieć czym jest człowieczeństwo, czym są relacje oparte na szacunku do siebie i innych. Tylko wtedy naprawdę wygramy te wojnę. I pamiętaj. To nie jest więc tak, że PBP zmusza Cię do bierności wobec przemocy i nadstawiania usłużnie tzw drugiego policzka.

Ważne jest rozumienie

• potrzeb,
• przyczyn,
• motywacji,
• intencji.

Ściskam Cię bardzo mocno <3

Agata